Session 3B
Door: Jasper
Blijf op de hoogte en volg Jasper
02 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Tannersville
Session 3B
Zoals beschreven in mijn vorige blog ben ik de ochtend van de vrijdag gevraagd om mee te draaien in een andere cabin (9/10). Ik was erg terughoudend om in die cabin te gaan werken, voornamelijk omdat het bekend staat als de moeilijkste cabin op het kamp. Niet zozeer gedragsproblemen, maar vooral omdat er veel rolstoelen in de cabin zijn. De kampeerders zijn erg afhankelijk en kunnen vaak alleen hun hoofd en/of armen en benen bewegen. Afin, ik besloot er toch naartoe te gaan omdat ik een dag bij Nature helemaal niet zag zitten. Ik was er nog geen half uur of ik werd al gebeten door Gordon Miller. Sommige mensen zullen mijn status update op facebook gezien hebben. Deze jongeman (hij is 22) kan niet praten, maar mompeld vooral. Hij kan mama zeggen en de rest is meer schreeuwen dan wat anders. Hij poept (teveel) en vind het leuk het op te eten of over je heen te smeren. Als hij zichzelf aan het bevredigen is (een van zijn hobbies) dan is het vermakelijk om het resultaat natuurlijk over andere mensen heen te smeren. Dit is hem helaas te vaak bij mij gelukt... Desalniettemin kan ik niet beginnen te beschrijven hoeveel ik van die jongen houdt en, zoals ik ook in mijn status zei, zullen waarschijnlijk alleen ouders begrijpen. Die avond ging ik uit met zowat de hele groep van cabin 9/10 en besloot ik te blijven voor de tweede week van sessie 3!
Deze sessie bleek dus uiteindelijk een hele andere koers te lopen dan verwacht. Het verhuizen hield vooral in dat ik dus weer volop bezig was met achterwerken afvegen, luiers verschonen en mensen eten voeren. Ik kan niet uitleggen hoe waarderend het is, zoals ik ook in andere blogs heb gezegd. De variatie aan kampeerders in deze cabin was enorm in ieder geval en ik zal dan ook beginnen met het beschrijven van de jongens kant (het is een co-ed cabin).
David Barouty:
Stille man die constant zijn kiezen over elkaar aan het schuren is wat me kippenvel bezorgd. Heeft af en toe een feestje in zijn broek en is niet verbaal. Verder is hij makkelijk ergens naar toe te nemen.
Ben Jurist:
Aparte jongeman die het leuk vind doelloos rond te lopen. Ik vond er geen zak aan, maar hij vermaakte zich tenminste. Als hij je wilde kussen trok hij je aan je haar naar zich toe en kuste je op je hoofd. Dat was de eerste keer wel een verrassing! Hij greep naar eten en was lastig om mee te nemen naar de dining hall, voornamelijk omdat je dan constant zijn handen in de gaten moest houden. Hij is niet verbaal en slaakt af en toe een gilletje of kreet terwijl hij op en neer springt en met zijn handen wappert.
Alex Bangeras:
Een oudere man in een rolstoel die ook non-verbaal was. Je moest hem voeren, maar drinken kon hij zelf. Toen ik voor de eerste keer naast hem zat en hem drinken gaf, gooide hij zijn beker weg. Waarom? Waarschijnlijk gewoon omdat het kon. Helaas gebeurde het daarna nog drie keer, maar daarna had ik hem wel door. Hij had een aparte manier van slapen, wat voor de volgende ochtend vaak gevolgen had. Hij sliep op z'n rug in kleermakerszit. Wat inhield dat hij dus de benen in de lucht had. Wat gebeurd er als je poept en plast in je slaap als je zo slaapt? Juist, het gaat helemaal over je heen. Verschonen was dan ook geen pretje in de ochtend.
Gorden Miller:
Gouden kampeerder, en ik ga hem ook gewoon niet beschrijven want dat is simpelweg onmogelijk. Hij ziet er uit als een Ron Wezel, is 22 (ouder dan ik ben) en gedraagt zich letterlijk als een baby. Onder het motto, je moet er bij zijn wil je het begrijpen, sluit ik hem nu af.
Timothy Quist:
Non-verbale kampeerder die een obsessie had met tissues. Dit was echt hilarisch. Iedere keer als hij een tissue vast hield maakte hij een poep geluid als hij de tissue aanraakte, dan verscheurde hij het en gooide hij het weg. Als het t-shirt niet beviel wat hij aanhad trok hij het uit, gooide het op de grond en maakt hij ook een poep geluid waarna hij het shirt weer aantrok. Achterstevoren dan binnenstebuiten of gewoon met een hoofd door een armgat.
Scott B-b-b-b-b-ESSO!
Non-verbale kampeerder die graag in zijn handen klapt. Het blijkt ook dat hij het graag heeft als je iets in zijn oor schreeuwt. Als hij heel erg opgewonden word gaat hij op en neer springen en gilt hij. Hilarisch. Helaas heeft hij de neiging om iemand te grijpen en heeft hij geen controle over zijn kracht in zijn handen. Het gevolg was dat ik genoeg krassen op mijn arm had.
Dit was me een weekje wel. De eerste ochtend begon al goed. Gordon werd wakker en zat al lekker wat poep te eten. Een half uurtje later werd ik gebeten door Gordon toen ik dacht dat ik een knuffel zou krijgen.
Zo ging het in principe door tot het einde van de week. Het is onbeschrijfelijk hoe leuk ik dit werk vond en hoe je van mensen kunt houden die niets terug zeggen, maar het kan blijkbaar. Tegen het einde van de week begon het te kriebelen. Ik werd sowieso terug geplaatst naar mijn oude cabin (11-12), maar er waren zoveel counselors in mijn cabin dat ik uiteindelijk toch nee zei. Toen we uiteindelijk de zaterdag avond aan de camper files begonnen, schakelde ik om en liep ik naar Victor om te vragen of ik toch in 9-10 kon blijven. Hij zei resoluut:"nee je bent te laat", waarna hij lachtte en naar de unit head van unit 4 ging zoeken, dus in principe impliceerde hij dat hij het wel zag zitten. Ik werd in ieder geval teruggeplaatst naar 11-12 en ik voelde me aardig slecht de dag erna en had het even niet meer. Deze week is misschien niet zo goed beschreven, maar het is dan ook al twee weken geleden. De week erna daarentegen was redelijk enerverend, waardoor die waarschijnlijk wat interessanter is.
Zoals beschreven in mijn vorige blog ben ik de ochtend van de vrijdag gevraagd om mee te draaien in een andere cabin (9/10). Ik was erg terughoudend om in die cabin te gaan werken, voornamelijk omdat het bekend staat als de moeilijkste cabin op het kamp. Niet zozeer gedragsproblemen, maar vooral omdat er veel rolstoelen in de cabin zijn. De kampeerders zijn erg afhankelijk en kunnen vaak alleen hun hoofd en/of armen en benen bewegen. Afin, ik besloot er toch naartoe te gaan omdat ik een dag bij Nature helemaal niet zag zitten. Ik was er nog geen half uur of ik werd al gebeten door Gordon Miller. Sommige mensen zullen mijn status update op facebook gezien hebben. Deze jongeman (hij is 22) kan niet praten, maar mompeld vooral. Hij kan mama zeggen en de rest is meer schreeuwen dan wat anders. Hij poept (teveel) en vind het leuk het op te eten of over je heen te smeren. Als hij zichzelf aan het bevredigen is (een van zijn hobbies) dan is het vermakelijk om het resultaat natuurlijk over andere mensen heen te smeren. Dit is hem helaas te vaak bij mij gelukt... Desalniettemin kan ik niet beginnen te beschrijven hoeveel ik van die jongen houdt en, zoals ik ook in mijn status zei, zullen waarschijnlijk alleen ouders begrijpen. Die avond ging ik uit met zowat de hele groep van cabin 9/10 en besloot ik te blijven voor de tweede week van sessie 3!
Deze sessie bleek dus uiteindelijk een hele andere koers te lopen dan verwacht. Het verhuizen hield vooral in dat ik dus weer volop bezig was met achterwerken afvegen, luiers verschonen en mensen eten voeren. Ik kan niet uitleggen hoe waarderend het is, zoals ik ook in andere blogs heb gezegd. De variatie aan kampeerders in deze cabin was enorm in ieder geval en ik zal dan ook beginnen met het beschrijven van de jongens kant (het is een co-ed cabin).
David Barouty:
Stille man die constant zijn kiezen over elkaar aan het schuren is wat me kippenvel bezorgd. Heeft af en toe een feestje in zijn broek en is niet verbaal. Verder is hij makkelijk ergens naar toe te nemen.
Ben Jurist:
Aparte jongeman die het leuk vind doelloos rond te lopen. Ik vond er geen zak aan, maar hij vermaakte zich tenminste. Als hij je wilde kussen trok hij je aan je haar naar zich toe en kuste je op je hoofd. Dat was de eerste keer wel een verrassing! Hij greep naar eten en was lastig om mee te nemen naar de dining hall, voornamelijk omdat je dan constant zijn handen in de gaten moest houden. Hij is niet verbaal en slaakt af en toe een gilletje of kreet terwijl hij op en neer springt en met zijn handen wappert.
Alex Bangeras:
Een oudere man in een rolstoel die ook non-verbaal was. Je moest hem voeren, maar drinken kon hij zelf. Toen ik voor de eerste keer naast hem zat en hem drinken gaf, gooide hij zijn beker weg. Waarom? Waarschijnlijk gewoon omdat het kon. Helaas gebeurde het daarna nog drie keer, maar daarna had ik hem wel door. Hij had een aparte manier van slapen, wat voor de volgende ochtend vaak gevolgen had. Hij sliep op z'n rug in kleermakerszit. Wat inhield dat hij dus de benen in de lucht had. Wat gebeurd er als je poept en plast in je slaap als je zo slaapt? Juist, het gaat helemaal over je heen. Verschonen was dan ook geen pretje in de ochtend.
Gorden Miller:
Gouden kampeerder, en ik ga hem ook gewoon niet beschrijven want dat is simpelweg onmogelijk. Hij ziet er uit als een Ron Wezel, is 22 (ouder dan ik ben) en gedraagt zich letterlijk als een baby. Onder het motto, je moet er bij zijn wil je het begrijpen, sluit ik hem nu af.
Timothy Quist:
Non-verbale kampeerder die een obsessie had met tissues. Dit was echt hilarisch. Iedere keer als hij een tissue vast hield maakte hij een poep geluid als hij de tissue aanraakte, dan verscheurde hij het en gooide hij het weg. Als het t-shirt niet beviel wat hij aanhad trok hij het uit, gooide het op de grond en maakt hij ook een poep geluid waarna hij het shirt weer aantrok. Achterstevoren dan binnenstebuiten of gewoon met een hoofd door een armgat.
Scott B-b-b-b-b-ESSO!
Non-verbale kampeerder die graag in zijn handen klapt. Het blijkt ook dat hij het graag heeft als je iets in zijn oor schreeuwt. Als hij heel erg opgewonden word gaat hij op en neer springen en gilt hij. Hilarisch. Helaas heeft hij de neiging om iemand te grijpen en heeft hij geen controle over zijn kracht in zijn handen. Het gevolg was dat ik genoeg krassen op mijn arm had.
Dit was me een weekje wel. De eerste ochtend begon al goed. Gordon werd wakker en zat al lekker wat poep te eten. Een half uurtje later werd ik gebeten door Gordon toen ik dacht dat ik een knuffel zou krijgen.
Zo ging het in principe door tot het einde van de week. Het is onbeschrijfelijk hoe leuk ik dit werk vond en hoe je van mensen kunt houden die niets terug zeggen, maar het kan blijkbaar. Tegen het einde van de week begon het te kriebelen. Ik werd sowieso terug geplaatst naar mijn oude cabin (11-12), maar er waren zoveel counselors in mijn cabin dat ik uiteindelijk toch nee zei. Toen we uiteindelijk de zaterdag avond aan de camper files begonnen, schakelde ik om en liep ik naar Victor om te vragen of ik toch in 9-10 kon blijven. Hij zei resoluut:"nee je bent te laat", waarna hij lachtte en naar de unit head van unit 4 ging zoeken, dus in principe impliceerde hij dat hij het wel zag zitten. Ik werd in ieder geval teruggeplaatst naar 11-12 en ik voelde me aardig slecht de dag erna en had het even niet meer. Deze week is misschien niet zo goed beschreven, maar het is dan ook al twee weken geleden. De week erna daarentegen was redelijk enerverend, waardoor die waarschijnlijk wat interessanter is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
